Nog een weekje en daar gaat ze dan; naar school. Ons kleine meisje wordt groot… Weg zijn straks die heerlijke ochtendjes dat we samen even lekker langer luieren in bed als de mannen zich haasten om op tijd op school te zijn, onze giechel-momentjes tijdens het eindeloos lange ontbijt, onze uitstapjes samen naar de Appie om boodschappen te doen, onze wandelingetjes naar school om Ole op te halen en al die andere heerlijke 1 op 1 momentjes in de afgelopen 2 jaar.
Ze zijn voorbij gevlogen, de afgelopen 4 jaren. Ik kan het me nog herinneren als de dag van gister; dat ze naast me lag in bed, nog geen dag oud. Teer en klein, totaal afhankelijk van mij, haar moeder. Nu moet ik het loslaten. Ze gaat meer en meer op eigen benen staan en ontwikkelt een sterke eigen wil. Ze staat haar “mannetje” als het moet en wil alles weten.
Ze is er klaar voor; vriendschappen aan gaan met klasgenootjes, allemaal nieuwe dingen leren en uitgedaagd worden. Klaar om zich verder te ontwikkelen op sociaal en cognitief gebied en uit te groeien tot een nog mooier mensje dan ze al is.
Wel zielig voor jou mama…
“Mama,” fluistert ze in mijn oor als we lekker in bed liggen. Het is nog donker buiten en door het licht van de straatlantaarn zie ik een ijsbloem op het raam. Het heeft vannacht best hard gevroren. Ze gaat een beetje rechtop zitten en kijkt me aan. “Ole gaat al naar school, maar als ik straks ook naar school ga en papa gaat naar zijn werk dan ben jij helemaal alleen thuis en dat vind ik zo zielig voor jou mama.” Ze kijkt me beteuterd aan en ik leg haar uit dat dat helemaal niet erg is voor mij. Dat ik haar natuurlijk heel erg ga missen maar dat ik straks beter mijn werk kan indelen en af en toe ook een beetje tijd voor mezelf heb. Ze neemt er genoegen mee en kruipt weer tegen me aan. “Gelukkig maar dat ik vandaag nog niet naar school hoef mama”.
