Ik sta bij de supermarkt te wachten tot mijn kinderen zich eindelijk geïnstalleerd hebben in de bakfiets. Ole gaat eerst in de bakfiets zitten en daarom moet Madee zichzelf over kratjes en tassen met lege flessen heen worstelen, om zo in het hoekje terecht te komen want Ole wil natuurlijk niet opschuiven. Ik heb geduld en lach er om. Aan de overkant zie ik de achterklep van een auto open staan, de achterbak is volgestouwd met een kinderwagen, kratjes bier en boodschappen en ik zie twee kinderen op de achterbank springen, naar buiten schreeuwend over de leuning van de achterbank. Aan de andere kant van de parkeerplaats stopt een moeder haar 3 kinderen achterin de auto, ze doet de deur dicht en aan de andere kant gaat de deur open en springt kind nr. 1 er weer uit. Té grappig om naar te kijken en Ole vraagt me waarom ik zo moet lachen. “Kinderen zijn gewoon zó leuk!” antwoord ik.
Een kwartiertje later loop ik in de Albert Heijn. Ole en Madee trekken een sprintje richting het bankje met speeltelevisie en ik begin aan mijn rondje. Na een paar minuten komt Ole met een sip gezicht aanlopen. “Dat jongetje zit alleen op het bankje en wij mogen er niet naast zitten” jammert hij. Ik irriteer me er eigenlijk aan dat hij het zelf niet oplost maar ik ben eigenlijk meteen ook boos. Boos op dat jongetje.
Wat een asociale kinderen bestaan er toch
Ik loop met hem mee en zie het joch, ik denk zeker 1 kop kleiner en jonger dan Ole wijdbeens op het bankje zitten. “Kijk,” zeg ik tegen Ole, “er is plek genoeg op het bankje voor jullie drietjes”. “Nee!” zegt het joch. “Dat is niet aardig” zeg ik, “alle kindjes mogen hier zitten”. Hij schudt nee. Dan zie ik in een split second een kinderwagen voorbij scheuren met een moeder er achter. Zijn moeder. “Gaat het goed?” vraagt ze hem en voor hij antwoord geeft is ze alweer uit zicht. Achter haar komt een nog kleiner joch aanrennen die op het bankje gaat zitten. “Hij mag wel, hij is mijn broertje” zegt het joch terwijl hij me boos aankijkt. Ik vind het zonde van mijn tijd om hier nog energie in te steken en Madee heeft een beter idee: “Kom Ole we gaan naar de brandweerauto!”
Als we met de bakfiets naar huis rijden haalt Ole het nog even aan. “Wat een stom jongetje was dat zeg in de Appie” roept hij en meteen daarachteraan: “Mama, vind je kinderen nu nog steeds zo leuk?”
