Het wil maar niet vlotten met de zindelijkheid van Ole. We leggen er geen nadruk op, maar vragen hem uiteraard zo nu en dan toch even op de wc te gaan zitten. Dit doet hij dan braaf maar er komt niets. Stoere hemdjes en onderbroeken zetten ook geen zoden aan de dijk. Ik weet het, het komt vanzelf, maar wanneer?
Inmiddels bijna 3,5 jaar oud toont hij nog steeds bijster weinig interesse in alles wat met een bezoekje aan het toilet te maken heeft. Zelfs bij het zien van zijn 2,5 jarige nichtjes op het potje waar een muziekje uit komt wanneer ze een plasje doen kan hem niet bekoren.
Fisher-Price plaspotje met muziekje
Toch besluit ik gister om een Fisher-Price plaspotje met muziekje te kopen in de speelgoedwinkel. Ole gaat enthousiast mee. Hij lijkt het nu toch ineens wel interessant te vinden. De keuze tussen de roze en blauwe versie is snel gemaakt; het wordt de blauwe. We doen nog wat boodschappen en gaan vervolgens naar huis.
Thuis pakken we meteen het Fisher-Price plaspotje met muziekje uit. Batterijen er in en klaar. Ik zet hem op de grond. “Mooi he?” Ik kijk Madee aan. “Ja!! Ja, ja, ja!” roept ze. Ze klimt er meteen op. Grappig dat ze meteen al weet dat ze daar op moet gaan zitten. “Ole, kom je ook even kijken?” Hij ligt alweer languit op zijn auto-speelkleed met zijn Little People autootjes. “Ja ik vind hem ook mooi” is het enige wat hij zegt.
Voor de rest van de middag is het toiletje van Madee. Ze heeft het er maar druk mee; er op zitten, wijzen naar haar luier, “pssssss” roepen, staan, juichen, in handjes klappen en weer zitten. Ole wordt er niet warm of koud van. Af en toe komt hij even kijken en gaat er op zitten maar vervolgens is hij zo weer weg.
De volgende ochtend gaat papa Ole wassen. Ole wil ook even op het potje. Er komt geen plasje hoor ik hem zeggen. “Geeft niets” zegt papa. “We proberen het gewoon straks weer een keertje!”
Lees ook: Op het potje
Als ze klaar zijn ga ik met Madee de badkamer in. Ik doe haar luier af en zet haar op de grond. Aan m’n hand stapt ze richting het toiletje. Draait zich om en gaat zitten. “Zo, ga maar een plasje doen” zeg ik. Ze kijkt me aan en lacht. Ineens komt er een muziekje uit het potje. Ze plast! En whooowww wat veel! Ze lijkt er zelf van te schrikken. Kijkt naar beneden, dan naar mij en begint te klappen. Ik ben trots; nooit gedacht dat ik zo trots zou kunnen zijn om een plasje. Het is gewoon te schattig om zo’n klein vrouwtje op zo’n toiletje te zien zitten.
Wie weet… Misschien is Madee wel eerder zindelijk dan haar broer. Maar misschien was dit plasje gewoon toeval. We zullen zien.
