Onze zoon is ziek. Zijn zusje had het afgelopen week al met lelijk hoesten, spugen en koorts, nu is de kleine heer aan de beurt.
Twee dagen terug begint het, ’s avonds heeft hij geen trek in eten en bij het wassen en naar bed gaan voelt hij zo warm dat we hem paracetamol geven zodat hij zich iets beter voelt en lekker kan slapen. De volgende morgen gaat het wel weer iets beter. De trek in zijn eten is echter helemaal weg, zelfs fruit smaakt hem niet en water, wat hij normaal vaak drinkt, “is nu ook niet zo lekker”.
Als we gistermiddag even in ons tuintje zitten valt hij, liggend op de bank, in slaap. Het is heerlijk buiten maar in de schaduw leg ik toch maar even een dekentje over hem heen. Omdat hij heel onhandig in slaap is gevallen, met z’n hoofd op mijn been, verleg ik hem even. “Ik wil stoepkrijten” hoor ik hem zachtjes zeggen. Hij heeft zijn ogen dicht en lijkt in zijn slaap te praten. “Blijf maar even lekker liggen, dat is beter” zeg ik hem. Hij lijkt rustig verder te slapen. Dan zie ik zijn ogen een heel klein beetje open gaan. “Zij moet weg” zegt hij weer zachtjes. En dicht gaan zijn oogjes weer. “Droomt hij nu of is dit ijlen?” vraag ik mezelf af.
Is hij aan het dromen of is dit ijlen?
Afgelopen nacht heeft hij ook weer flinke koorts. We horen hem lange tijd mompelen in zijn slaap, kunnen alleen niet ontdekken wat hij precies zegt. Vanmorgen slaapt hij tot 10.45u. Ik denk hem te horen en loop zijn kamertje binnen. Hij slaapt nog steeds, ligt te woelen en ik hoor hem zeggen “Ik moet nog douchen!” Ik aai hem over zijn bol. Hij begint te huilen, ogen nog dicht. “Ik moet douchen, ik moet douchen!” Ik schud hem toch maar een beetje wakker, arm mannetje. Als hij eenmaal wakker is wordt hij meteen rustig en we gaan naar beneden. Hij begint gelukkig meteen over een broodje eten en eenmaal aan tafel smaakt het hem gelukkig goed.
