Geschreven door Rita van Ritaswildewereld.nl
Zoonlief is vandaag jarig, hij is 23 geworden. We zien elkaar niet op deze verjaardag; hij woont zo’n 150 km bij ons vandaan en is druk met z’n studie. Hij komt in het weekend, dan doen we zijn verjaardag dunnetjes over.
Terug in de tijd
Ik weet dat ie zich goed vermaakt, maar toch denk ik de hele dag aan hem. Ik zit wat te mijmeren en ga 23 jaar terug, naar de dag dat hij is geboren.
De uitgerekende datum ligt dan inmiddels al twee weken achter ons en manlief en ik worden in het ziekenhuis verwacht. We zijn nieuwsgierig naar onze eerstgeborene, maar hij maakt geen aanstalten om te komen. De verloskundige heeft bepaald dat ik word opgenomen om de bevalling op te wekken. In het ziekenhuis moet ik eerst aan de CTG en ik krijg medicatie toegediend. Dan word ik ingecheckt op een zaal met lotgenoten. Geen idee wat ons te wachten staat, we wachten geduldig af.
Ik kan niet eens bevallen!
Er gebeurt niets. In de loop van de middag hebben we ons door een stapel tijdschriften heen gewerkt en beginnen we ons te vervelen. Daar zitten we dan… Om ons heen zijn alle dames flink aan het puffen. Ik voel me een beetje buitengesloten en verzucht tegen manlief dat ik niet eens kan bevallen. Manlief stelt voor om te vragen of we naar buiten mogen. Zo kunnen we wat tijd verdrijven en zijn we even weg van de zaal. We stellen het voor aan de verpleging, het mag mits we binnen een half uurtje weer terug zijn.
Lees ook: Wat je nog niet wist over de eerste week na de bevalling
Misschien wekt een rondje wandelen weeën op?
Zo gezegd, zo gedaan. We wandelen door de ziekenhuistuin en dan geef ik bij manlief aan dat ik wat lichte krampjes begin te voelen. Eenmaal terug op de afdeling besluiten we de tijd tussen deze krampjes op te nemen. Er blijken maar enkele minuten tussen te zitten, maar ik weet zeker dat het erger zal worden. Ik heb me goed voorbereid en heb verhalen gelezen over bevallingen vol hevige weeën en met veel pijn. Als er een zuster langskomt geef ik voor de zekerheid toch maar aan wat ik voel. Ze lacht en verwacht niet dat ik vandaag ga bevallen. Ondertussen worden de overige dames één voor één naar verloskamers gebracht. Manlief en ik zijn teleurgesteld.
Eindelijk naar de verloskamer
Rond etenstijd worden de krampen in mijn buik iets pittiger. Maar het is inmiddels spitsuur op de afdeling Verloskunde, dus op advies van de verpleging ga ik in bad zitten. Plotseling voel ik dat onze eerstgeborene nu toch echt komt. Manlief loopt nerveus naar de balie, hij heeft hulp nodig om me uit bad te tillen. De verpleegster geeft aan dat we moeten wachten op een beschikbare verloskamer. Ze gaat kijken, laat ons op de badrand achter en komt even later terug om me op te halen. Ik word naar binnengereden, de gynaecoloog wordt gehaald en spullen worden klaargelegd.
Een onstuimige entree
Een goede 12 minuten later sluiten we onze eerstgeboren zoon in onze armen. Hij is prachtig! Helemaal gezond en helemaal prachtig! Er is verbazing alom over de snelheid van zijn geboorte. En zoonlief? Die heeft de afgelopen 23 jaar bewezen dat zijn geboorte meteen toen al kenmerkend was; nooit op tijd maar altijd met een onstuimige entree.
*Uitgelichte foto via Shutterstock
