Bloedirritant vond ik ze; die zeurende, jankende en gillende kinderen in de supermarkt. Laat ze lekker thuis, dacht ik, toen ik nog geen kinderen had, elke keer wanneer er een kind in de weg lag op de vloer in één van de gangpaden van de Albert Heijn omdat hij zijn zin niet kreeg. Kinderen die pakken koekjes uit het schap pakten en in de winkelwagen gooiden waarna de moeder ze er weer uithaalde om het netjes terug te leggen (dat was trouwens wél heel grappig om te zien). Of kinderen die stonden te gillen bij de kassa omdat ze een suprise-ei wilden.
Kinderen die de ruiten van de vitrine stonden af te likken en op de toonbankrand gingen staan, dat maakte ik mee toen ik in mijn tienerjaren in de bakkerswinkel van mijn ouders werkte, keer op keer. Die dan ook nog om een snoepje vroegen voor ze überhaupt aan de beurt waren. Tja, de snoepjes waren ineens op; er waren alleen nog maar broodkorstjes. Jammer joh! En als ze zich écht heel irritant gedroegen dan waren de broodkorstjes ook zomaar ineens op. “Sorry, ik heb net de snijmachines schoongemaakt en alle broodkorstjes weggegooid!”
Dat gaat mij echt nooit gebeuren als ik ooit eens kinderen heb, ik ga dat héél anders doen! ….zei ik toen.
En natuurlijk gebeurt het mij nu ook. “Leg dat maar even terug”, “Niet aankomen, kijken doe je met je ogen, niet met je handen!”, “Nee dat kopen we niet, vraag maar aan Sinterklaas”, “Zet maar op je verjaardagslijstje” (ik kom er nog steeds mee weg :-) “Niet vragen om een stukje worst, dat is niet netjes!”, “Kindjes die vragen worden overgeslagen”, “Niet daar op klimmen, daar is het niet voor”, “Niet door de winkel rennen!” en ga zo maar door.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet moet terugdenken aan die tijd dat ik me irriteerde aan kinderen van anderen in winkels. En nu gebeurt het mij zelf, een gevalletje “what goes around, comes around”. Gelukkig heb ik nooit over de vloer dweilende, krijsende kinderen gehad maar ik word toch serieus gestoord van:
- al die vragen die ze stellen waarvan ze de antwoorden al weten (“Mama wil je deze kopen?”)
- de manier waarop ze staan te graaien in het zakje met “proevertjes” op de toonbank bij de bakker (ik moet altijd rennen om als eerste in de winkel te zijn zodat ik ze kan tegenhouden)
- het vragen om een stukje worst bij de slager (ze weten toch inmiddels wel dat ze dat altijd krijgen??)
- het rennen door de winkels en andere mensen hiermee de stuipen op het lijf jagen
- het in 1 winkel 86x aan moeten horen “Mama!…”
- het samen klieren wat altijd lijdt tot ongelukken
Onhandelbaar; hou eens op met dat geklier!
Zo hadden we afgelopen zomer, tijdens een weekendje weg in Drenthe een “dingetje” in de plaatselijke Albert Heijn. Madee zat in het zitje van het winkelwagentje en Ole in het boodschappengedeelte. De hele tijd zaten ze al te etteren, dat moest natuurlijk fout gaan. Ik keek even een seconde niet en BOEM!! Een hoop kabaal en gegil. Ze waren zo aan het schommelen dat de hele winkelwagen met boodschappen én zij zelf omflikkerde. Enorme schrik natuurlijk, ook bij ons, maar naast een hoop tranen gelukkig geen verwondingen. Wel een hoop veelzeggende gezichten van langs lopende mensen (daar heb je weer zo’n loedermoeder). Ik was eerlijk waar blij dat het aan de andere kant van Nederland was en dat niemand ons kende.
Maar gelukkig zijn onze kinderen over het algemeen heel beleefd, sociaal (in tegenstelling tot veel andere kinderen) en zeggen ze altijd netjes “dank je wel” wanneer ze iets krijgen. Dus ik probeer bovenstaande puntjes een beetje door de vingers te zien, glimlach aardig naar geïrriteerde mensen (dat deden de moeders vroeger bij ons in de winkel ook) en bedenk me steeds dat het vast wel een keer over gaat.
*Uitgelichte foto via Shutterstock
