Ik vergeet het nooit: ik ben een jaar of 17 en zit met mijn ouders in het vliegtuig op weg van Fuerteventura naar huis. Geland op Schiphol, duf wachtend in mijn stoel (het was nacht, ik werd net wakker) draait een jongen in het gangpad zich om, kijkt naar me en trekt lijkbleek weg. Hij staat daar maar, als een standbeeld, blijft me aanstaren en het enige wat hij kan zeggen is “niet te geloven… niet te geloven…” Ik kijk naar mijn vader, die mij vragend terug aan kijkt. “Ken jij deze jongen?” “Nee, nooit gezien!” “Uhhh… wat is er niet te geloven?” vraag ik hem. Hij zegt niets. Blijft lijkbleek en staat nog steeds als een standbeeld. “Sorry” zegt hij vervolgens, “ik dacht dat je…” Dan komt zijn reisgenoot naast hem staan. Hij vertelt dat ik sprekend op een meisje lijk dat zij hebben gekend maar niet meer leeft. De jongen moet echt aan de arm meegenomen worden, hij loopt mee met zijn reisgenoot, steeds nog weer achterom kijkend. Het is me altijd bijgebleven.
Netflix kijktip
En nu kijken we naar de serie Orphan Black op Netflix, waarin Sarah Manning de identiteit overneemt van Beth Childs, een dubbelganger die ze voor de trein ziet springen. Gaandeweg blijkt dat ze niet “zo maar” een dubbelganger had maar dat zij 1 van een aantal klonen is en dat er een plan is alle klonen om het leven te brengen. Samen met haar dochter en andere mensen om haar heen raakt zij verwikkeld in een giga samenzwering en er is geen weg terug. Spannend spannend!
Ondertussen moet ik best vaak terug denken aan mijn vliegtuigervaring en vraag ik me af hoe dat moet zijn, zoals die jongen dat meemaakte. Of wanneer je ineens oog in oog staat met iemand die er precies hetzelfde uitziet als jijzelf. Anders gekleed en ander haar o.k., maar qua gezicht en postuur. Waanzinnig toch? Of dat je denkt iemand tegen te komen op straat, deze persoon bij de naam noemt, hem of haar aanspreekt maar zij jou niet kennen? Of andersom, iemand zegt jou te kennen maar je hebt geen idee wie hij of zij is? Bizar!
Lees ook: Netflix aanraders, wat kijken wij?
Ook bizar is het dat je toch elke keer weer “verslaafd” kunt raken aan een serie die je aan het kijken bent. Steeds denk ik “beter dan dit kan niet!” maar elke keer pakken die verhaallijnen en personages me weer helemaal in, zo ook Orphan Black waarin actrice Tatiana Maslany de rol van elke kloon op zich neemt. En hoe! Het is werkelijk alsof je naar verschillende personen aan het kijken bent, ze hebben allemaal hun eigen houding, gezichtsuitdrukking, loopje, trekjes en stem. Knap! Serie 1 hebben we in 1 week afgekeken en nu zijn we alweer halverwege serie 2. Leuke bijkomstigheid: landgenoot Michiel Huisman komt je vermaken in serie 2. Kijktip dus!
