Geschreven door Esther van Sterrecoaching.nl
Als je ze onderling hoort praten, dan is degene over wie ze het hebben óf aardig óf niet; iets er tussenin is geen optie. Ook bij mij in de praktijk komen er boute uitspraken langs over leraren en vrienden. En soms moet ik er ook aan geloven! De enige wezens die meestal worden ontzien zijn papa en mama. Best wel raar. Want als ik de ouders in kwestie spreek, dan hoor ik alleen maar: “Ach joh, ik heb het altijd gedaan.” ”Als vader stel ik niks voor.” ”Ik mag niet eens helpen met haar huiswerk.” ”Ik ben dom, simpel, te oud, ik zie er niet uit en van mij mag ze ook nooit wat.”
Respect en loyaliteit
Dat hoor ik als coach niet van jouw kind. Zelfs als een kind slecht behandeld wordt thuis, duurt het heel lang voordat hij uit de school klapt. Waar ligt dat dan aan? Dat ligt allemaal aan de band die je met je kind hebt. Jij bent van hetzelfde bloed, daarom is hij of zij zo loyaal… zo ontzettend loyaal. Je snapt al waar ik naar toe wil denk ik? En het klopt, daar kun je wat mee. Als een kind rebels wordt, zich los lijkt te wurmen uit jouw veiligheid is de loyaliteit van je kind kostbaar. Behandel je kind met respect en zijn loyaliteit wordt waardevol in moeilijke gesprekken. Dat betekent ook dat een kind dat in de drugs scene terechtkomt, weg loopt, met verkeerde vrienden omgaat of echt pijnlijk foute keuzes maakt jouw loyaliteit nooit vergeet en als een verloren zoon terug durft te komen. Want bij jou kan dat!
Niet gemiddelde pubers
Nu heb ik de laatste tijd veel gepraat met moeders die een zoon of dochter hebben met autisme. Ook bij deze jongeren zie ik de loyaliteit naar de ouders. Dat hun ouders soms niet weten hoe ze een situatie moeten aanpakken en verlegen lijken met de situatie, dat doet er niet toe. De kinderen vertellen het mij niet! Pas als ouders zeggen: “Je mag erover praten met Esther” gaan ze schoorvoetend met mij in gesprek. Loyaliteit is voor een niet gemiddelde puber nog zwart witter dan voor een doordeweekse puber. Leer hem wat jouw loyaliteit inhoudt:
- Er zijn als je kind kotsend thuis komt van een feestje.
- Hem ophalen als hij de laatste trein heeft gemist.
- Als hij elke keer als hij te laat komt voor het eten toch nog eten krijgt.
- Als hij een 2 haalt voor Frans, omdat de prikkels, de tikkende pennen, de smakkende buurman en het vliegtuig dat door de geluidsbarrière ging, echt teveel waren.
Jij bent er. O je bent vast niet perfect, niet op tijd, maar je bent er en dat weet jouw kind. Wat zeg ik nou eigenlijk? Ik hoop dat je hoort wat ik wil zeggen. Laat ik het samenvatten:
- Pubers denken zwart-wit.
- Ze willen gezien worden.
- Tonen vaak geen respect.
- Ze lijken je af te wijzen.
- Ondanks alles blijft er wederzijdse loyaliteit.
*Uitgelichte foto via Shutterstock
