Weken, nee maanden lang zijn er geen problemen met het slapen gaan ’s avonds. Ole gaat heerlijk liggen, we stoppen hem in, lezen verhaaltje voor, slokje water, een knuffel en weg is hij.
Maar dan gaan we met Pasen een weekend weg, ons jaarlijkse familie-weekend. Druk druk druk. Met 40, 45 personen (ik ben de tel inmiddels kwijt) in huisjes in een park. Dit jaar zitten een aantal van ons zelfs in een heel groot huis omdat het allemaal niet meer past in kleine huisjes. Zo langzamerhand is het passen en meten met de slaapkamers en logeren sommige gezinsleden bij andere gezinnen in het huisje.
Ole slaapt dit weekend met zijn 2 nichtjes op een kamer, een tweeling van 2,5 jaar oud. Ole in een groot bed, de meisjes in camping-bedjes. Best een geregel, aangezien ze allemaal een andere routine hebben voor het slapen gaan. Ook gaat de klok nog eens een uur vooruit én is het elke avond enorme herrie beneden. Wij slapen in het grote huis, logisch dus dat heel de familie daar verzamelt ’s avonds om vervolgens spelltjes te spelen en een hoop kabaal te maken met als klap op de vuurpijl “Harlem shakers” in de rolstoel en achter de rollator van oma, bovenop de tafel, verkleed in oranje en hangend aan de lampen. Meet our family.
Lees ook: Tips bij het kiezen van een nachtlampje
Een aangepast slaapritueel?
Op zich gaat het slapen tijdens dit weekend heel goed. Ok, 07.00u ’s morgen vindt iedereen die ’s nachts om 02.00u pas zijn kussen voelt te vroeg, maar ze worden midden in de nacht maar een enkele keer wakker en slapen daarna weer snel verder. Van de herrie worden deze 3 niet wakker ’s avonds. Als we 2e paasdag ’s avonds thuis komen is hij zo moe dat er nog geen problemen zijn. De volgende dag, wanneer we het normale ritme weer hebben opgepakt begint het.
“Zo Ole, geef papa maar een knuffel dan gaan we naar boven” zeg ik tegen hem als hij heel even televisie heeft gekeken. Onderdeel van het ritueel. Enthousiast loopt hij de trap op, nog vol met praatjes over wat hij die dag heeft meegemaakt op het kinderdagverblijf. Bijna bij de deur van zijn slaapkamer staat hij stil. “He, het is nog licht. Ik ben nog niet moe, ik hoef niet te slapen”. Ik leg hem uit dat het bijna zomer is en dat het dan langer licht is ’s avonds. En dat kindjes dan dus naar bed gaan wanneer het nog licht is. “Oh”. Hij kruipt op zijn bed. “Ik wil nog drinken mama, ik heb zo veel dorst”. Ik pak het bekertje met water wat ik meegenomen heb naar boven uit het raamkozijn. Langzaam neemt hij een slokje. “Zo, ga nu maar lekker liggen.” Ik lees een verhaaltje voor. Hij luistert aandachtig.
Nachtlampje aan, deur open… wat is dit?
Als ik klaar ben stop ik hem in en doe het leeslampje uit. “Nee mama nee! Het lampje moet aanblijven!” hij kijkt me angstig aan. Wat krijgen we nu weer denk ik. “Het lampje gaat altijd uit Ole, dus nu ook”. “Maar dan zie ik je niet meer mama” zegt hij op heel zielige toon. Ik zie tranen komen. “De deur moet ook open blijven mama”. “De deur gaat altijd dicht Ole” “Jolanda laat de deur altijd open” zegt hij. Jolanda is een meisje wat heel soms op past. Ze heeft hem denk ik ooit 1x op bed gelegd. En inderdaad, de deur stond toen open. Wat een olifantengeheugen hebben die kinderen toch. “Ole, als je slaapt zijn je oogjes dicht en hoef je niets te zien”. Ik geef hem een knuffel. “Ga maar lekker liggen”. Hij begint te huilen. “Maar ik wil nog een trucje laten zien”. “Wat voor trucje wilde je laten zien? Op bed?” Hij knikt. “Weet je, morgen als je wakker wordt kom je bij papa en mama in bed en dan laat jij je trucje zien. Nu gaan we lekker slapen”.
“Dion heeft 2 mama’s en geen papa. Zijn mama’s slapen ook in 1 bed”. Dion, een jongetje van het kinderdagverblijf. “Ja die slapen ook in 1 bed. Nou, ga maar lekker liggen”. “Mama, ik heb mijn lippen niet ingesmeerd!” Ach jee, labello. Hij zit zo vaak aan zijn lippen te likken dat die vaak helemaal schraal zijn. Ik haal even de labello uit de badkamer. “Zo, nu is het wel klaar he Ole, nu gaan we slapen”. Hij begint weer te huilen. “Maar ik wil bij jullie in bed slapen!” roept hij. Hij is oprecht verdrietig. “Nee dat kan niet. Wij gaan nog niet naar bed. Jij slaapt altijd zo goed in je eigen bedje. Ik geef je nu een kus en dan ga je lekker slapen.”
Ik loop naar de deur. “Welterusten mannetje” “Welterusten mama” hoor ik zachtjes. “Slaap lekker he” “Slaap lekker”. “Tot morgen!” Ik doe de deur dicht. “Mama!” hoor ik weer van achter de deur. “Ja?” “Ik wil ook tot morgen zeggen!” “Oh, ok, tot morgen” ik wacht tot hij ook “tot morgen” zegt en sluit de deur. Zou hij nu gaan slapen?
*Uitgelichte foto via Shutterstock
