Het zit er weer op, de zomervakantie! Net als andere jaren is het voorbij gevlogen en zijn we zomaar terecht gekomen in de herfst. Want zo voelt het toch? Tijd om terug te blikken op de zomervakantie. Wat was het weer leuk! Maar soms ook best spannend. Toen ik nog geen kinderen had maakte het me allemaal niet zo veel uit. Raften op de Zambezi rivier? Prima joh. Wandelend op zoek naar leeuwen in Botswana? Doen we. Schoenen uit en door het water naar de overkant van een meer, terwijl er iets verderop nijlpaarden zitten? Mwahhh… nou ja vooruit.
Met kinderen vind ik het echt anders. Dat ik zelf hoogtevrees heb, daar kan ik wel mee dealen. En dus trek ik het ook wel hoog bovenop een toren. Maar als de kinderen dan gaan zitten op het randje bij het hek, met hun benen bungelend naar beneden? Dan kun je me weg dragen! Ook al weet ik dat hun lijfjes niet onder het hek door kunnen. Het is zoals het is!
In de stoeltjeslift
Afgelopen vakantie in Oostenrijk hebben we ook een paar momentjes meegemaakt waarbij ik dacht “ik ben zó blij als het voorbij is!” of “als dat maar goed gaat…”. Het valt allemaal reuze mee hoor, maar op de een of andere manier zie ik bepaalde dingen gewoon gebeuren. Bijvoorbeeld het moment dat ik met mijn dochter in een oude tweepersoons stoeltjeslift zit. Je weet wel, zo’n “Juliana-liftje”. Geen idee? Dat zijn van die liftjes met voor je gevoel een paar dunne stangetjes. Waar je heel erg moet uitkijken dat je tas er niet tussendoor glijdt. Ik moet dus uitkijken dat mijn dochter er niet tussendoor glijdt, want die zit nooit stil. Of zit met haar benen omhoog, of draait om… Ik krijg er altijd de zenuwen van. En dan vraagt ze ook nog “wat gebeurt er eigenlijk als ik hier naar beneden spring?”
Op het water
Een ander momentje was tijdens het raften. He, ik ben niet snel onder de indruk van een rivier na mijn Zambezi avontuur jaren geleden, maar met kids vind ik het gewoon toch anders. De kinderen wilden beiden niet mee peddelen en konden dus makkelijk middenin de boot gaan zitten, op de bodem. Dat was ook wat ik steeds gilde als er een wat wilder stukje aan kwam. Nergens voor nodig natuurlijk want als ze er uit vallen dan hebben ze een zwemvest aan en blijven ze drijven. Maar toch… Zie je ons beiden achterom kijken of de kids ok zijn?
Op de berg
Ik hou er van, in de bergen wandelen. Maar de wandelingen liggen soms rakelings langs behoorlijke afgronden. Als je daar uitglijdt gaat het goed mis. Ik hou dus altijd mijn hart vast wanneer er over het randje naar beneden wordt gekeken.
Hetzelfde geldt voor het naar beneden rijden met mountaincarts. Hartstikke cool, vind ik zelf tenminste. Ik ga dan ook als een kamikaze die berg af. Maar weet ik veel wat mijn zoon doet die dit jaar voor het eerst op zo’n cart zit? Remt hij wel op tijd, bij die bocht waarachter het steil naar beneden loopt? Ik ging dit jaar iets minder hard naar beneden dan voorgaande jaren, omdat ik het toch even in de gaten wilde houden. Gelukkig voor mij is hij niet zo’n enorme thrillseeker en reed hij op een keurig tempo naar beneden. Iets wat mijn dochter over een paar jaar wel anders gaat doen denk ik. De snelheid en het sturen bij haar vader op de cart beloofde niet veel goeds voor de toekomst. Ik hou mijn hart al vast!
