Voor we naar Oostenrijk vertrokken vroeg ik me af of de kinderen dat wel leuk zouden vinden, zo veel wandelen. Het is niet zo dat ze er thuis een hekel aan hebben maar om nu te zeggen dat ze staan te springen wanneer we een wandeling op het strand voorstellen… Vorig jaar in Duitsland hebben we ook best veel gewandeld en dat was eigenlijk super leuk. Zo lang de wandelingen uitdagend zijn, er leuke paden zijn om te volgen en zij het spoor uit mogen zetten roepen ze meerdere keren per dag hoe leuk het wel niet is. Tijd voor een leuke wandeling in Kaunertal dus! Vanuit het kleine dorpje Feichten wandelen we naar de Verpeilhütte in Verpeiltal, een in 1906 gebouwde hut die alleen te voet bereikbaar is.
Vanuit Feichten naar de Verpeilhütte
De Verpeilhütte ligt op 2025 meter hoogte en aangezien Feichten op 1287 meter hoogte ligt is dat best een aardig stukje klimmen. De echte enthousiastelingen kunnen de wandeling al in Feichten starten, de lengte van de wandeling is dan ca. 9 kilometer (heen en terug). Maar vergis je niet in het hoogteverschil, vooral het eerste stuk wordt aangeraden aan geoefende wandelaars. Er is ook een mogelijkheid om het eerste stuk met de auto af te leggen en halverwege, na het steilste stuk, te parkeren. Dat lijkt ons met de kids wat handiger! Bovendien horen we van mensen die de wandeling al gemaakt hebben dat het eerste stuk minder leuk is. Waar een onverharde weg omhoog kronkelt steek je als wandelaar rechtdoor omhoog, waarbij je zo nu en dan de onverharde weg kruist en ook stukken over grintweg loopt.
Het is even zoeken naar waar de onverharde weg omhoog gaat, maar na wat rondvragen vinden we het startpunt bij Ferienhotel Lärchenhof. Tegen de berg aan zie je een onverharde (grint) weg omhoog gaan en al schrikt een bord dat het betreden van deze weg op eigen risico is misschien meteen al af: this is the one! We vragen nog even na of het een geschikte weg is voor een personenauto zonder 4wd en dat blijkt gewoon te kunnen. Wanneer we een paar bochten hebben gehad knijp ik hem toch wel heel erg. Het is ontzettend steil en erg smal en alhoewel bijna niemand gebruik lijkt te maken van de weg is de kans natuurlijk toch aanwezig dat tegenliggers je moeten passeren.
Uitkijkpunt Adlerblick
Na een paar bochten komen we aan bij Adlerblick, het nieuwe uitkijktplatform. Er is niet veel parkeerruimte zo halverwege op de berghelling maar we kunnen de auto kwijt op een iets breder stuk. Er is rekening gehouden met rolstoelen bij de aanleg van het nieuwe uitkijkpunt en het hele pad er naartoe is met de rolstoel (en dus ook met de kinderwagen) toegankelijk. Het uitkijkpunt bevindt zich op 1580 meter hoogte en daardoor heb je een prachtig uitzicht over het dal waar Feichten in ligt.
Uitkijkpunt Bergwerksblick
In de eerstvolgende bocht die we met de auto vervolgens tegenkomen ligt een ander uitkijkpunt: Bergwerksblick. Dit uitzichtplatform ligt op 1610 meter en is ook vanaf Adlerblick gemakkelijk wandelend te bereiken. Het licht is hier aan het einde van de dag echt prachtig, wanneer de laatste zonnestralen nog over de berg komen. Beide uitzichtplatformen zijn vanuit Feichten te voet bereikbaar, al wordt er wel aangegeven dat de sterk stijgende paden alleen door geoefende wandelaars bewandeld zouden moeten worden.
Lees ook: Op zomervakantie in Fendels en omgeving
Auto parkeren bij Verpeilalm
We rijden door naar de plek waar we onze auto gaan parkeren, in de Verpeilalm. Het verbaast ons hoeveel auto’s we hier nog zien staan, omdat elke wandelaar ons toch een beetje raar aan keek. Alsof ze nooit een auto tegenkomen, of denken “wat een luie mensen zeg” :-) We komen met veel moeite de parkeerplaats op, het laatste stukje is steil. De auto krijgt maar geen grip en glijdt elke keer weer een stukje naar beneden. Zó niets voor mij met zo’n berghelling naast je! Ik ben dus meteen al een beetje nerveus voor de weg terug… maar goed, eerst wandelen!
Verpeilalm ligt op 1802 meter hoogte en vanaf hier is het ongeveer 5 kwartier wandelen naar de Verpeilhütte hebben we ons laten vertellen. Tijdens de wandeling stijg je nog eens 214 meter, waarna je de hut bereikt. Het is even zoeken naar waar we precies naartoe moeten lopen, er zijn hier geen uitgezette wandelpaden. We volgen ons gevoel en klauteren langs smalle paadjes omhoog, langs een in werking zijnde boerderij en een verlaten woning.
Hierna zien we al snel de Verpeilalm liggen, een prachtige, glooiende groene weide. We vinden ook nog bordjes hier, al is het wat onduidelijk waar die precies naartoe wijzen. Terwijl we over de alm lopen zien we iets wat op een paadje lijkt in de bebossing voor ons. We besluiten dat te volgen, waarbij we de beek rechts van ons houden. De kinderen zijn echte spoorzoekers en zoeken in het bos naar de goede weg, wat zo nu en dan best eens voor verwarring zorgt. We komen ook geen andere mensen tegen waaraan we kunnen vragen of we op de goede weg zijn maar het lijkt de kinderen niet te deren. Er is maar één weg en die is omhoog!
Hier en daar moeten we de kinderen even een handje helpen waar we kleine waterstroompjes over moeten of wanneer er grote rotsblokken op ons pad liggen. We nemen ook geregeld even de tijd om wat te drinken en te genieten van de natuur, heerlijk met het geluid van kolkend water op de achtergrond. Ik vind het mooi om te zien hoe de kinderen soms vooruit rennen en dan op een rotsblok zitten te kijken naar alles om hen heen wanneer wij weer bij ze aankomen. Ze nemen alles helemaal in zich op!
Lees ook: Wandelen in Montafon naar Alpe Nova
Na bijna een uur wandelen komen we toch een ander gezin tegen, die op de terugweg zijn. Ze vertellen ons dat het inderdaad nog ca. 15 minuten lopen is, dat de plek prachtig is maar dat we er wel rekening mee moeten houden dat niet alles wat op de menukaart staat te bestellen is. De Verpeilhütte wordt niet dagelijks bevoorraad en dat lijkt me niet minder dan logisch, zo afgelegen. Geen probleem voor ons, als we al een worstje kunnen bestellen is het al goed! Alhoewel we goede verhalen hebben gehoord over de Kaiserschmarren, dus stiekem hoop ik toch dat die nog niet op zijn :-)
Verpeilhütte in Verpeiltal, Kaunertal
Op een gegeven moment wordt de wild naar beneden stromende beek smaller, lijken we een soort bocht om te lopen en daar staan we dan ineens oog in oog met het Verpeiltal. Wauw, wat is het hier mooi! Onwerkelijk mooi bijna. Het is niet alleen afgelegen, het voelt ook zo. De kinderen vliegen naar de hut en van daaruit meteen door naar het kabbelende water rechts van de Verpeilhütte. We waarschuwen ze nog even dat ze, ook als ze natte schoenen hebben, nog een aardige weg terug moeten lopen maar dat weerhoudt ze er niet van om heen en weer te springen van steen naar steen, midden in de beek.
Lees ook: Vakantie in Osttirol met uitzicht op de Großglockner
We ploffen neer op het terras, bestellen wat drankjes en iets te eten en genieten vooral heel erg van het prachtige dal waar we ons in bevinden. We horen de kinderen in de verte lachen, wat lijkt te weergalmen tussen de hoge bergen om ons heen. Wat een rust straalt er uit van deze plek. Weg van de drukke wereld waarin wij leven! Rust… Heerlijk. Om ons heen liggen onder andere de Mooskopf (2532m) en de Schwabenkopf (3378m). Wat kun je je toch nietig voelen met hoge bergtoppen om je heen!
We nemen nog een kijkje in de kapel voor we weer beginnen aan de terugtocht. Voor we het bos in lopen draaien we nog even om om deze mooie plek voorgoed in ons op te nemen. Er komen net wat doorgewinterde wandelaars aan, zwaar bepakt met rugtassen. Waarschijnlijk trekken zij van hut naar hut en blijven ze hier overnachten, wat ook kan in de Verpeilhütte. Tijd voor ons om terug te gaan!
Je zou denken dat de terugweg sneller gaat dan de heenweg, maar bij ons is dat net andersom. We nemen onderweg de tijd om dammetjes te boven in het water en de kinderen blijven maar achter elkaar aan rennen. “Dit is zooooo leuk!” hoor ik mijn dochter steeds weer roepen. Het is eigenlijk alles wat ze nodig hebben: Buitenlucht, de ruimte en een leuke omgeving. Heerlijk!
