Toen onze zoon 2 werd begonnen mensen om me heen hem al te vragen: “En plas jij al op een potje?” of “Jij hebt toch zeker geen luier meer om?” Ik schonk er niet teveel aandacht aan, ik had vaak gelezen dat ze “er vanzelf wel mee komen” en dat je er vooral geen nadruk op moest leggen. Zindelijk maken lukt niet, niet echt. Ook gezien het feit dat er op dat moment al genoeg veranderingen in en om huis waren (een zusje geboren, verbouwing) leek het me beter het gewoon te laten. Hij zou er immers vanzelf wel een keer mee komen.
Heeft hij het door? Is hij zindelijk?
Inmiddels is hij 3 jaar oud en vind ik het ineens toch wel tijd worden. De luiers kunnen soms eenvoudig weg de “produktie” niet meer aan zeg maar. Dus proberen we hem wat te triggeren door stickers. Geweldig vond hij het idee in eerste instantie. “Elke keer als je op het potje óf op de wc (probeert) te plassen mag je een kleine sticker uitzoeken. Wanneer er echt een plasje komt mag je een grote sticker uitzoeken”. Dit gaat zeker werken dacht ik nog. Heel enthousiast komt hij op een dag binnen rennen nadat papa hem en Madee heeft opgehaald van het kdv. “Mama! Ik heb op de wc geplast!! Nu mag ik een heeeeeeeele grote sticker uitzoeken”. Ben ik even trots! Hij heeft nu vast “het licht” gezien denk ik.
Zindelijk maken lukt niet!
Dezelfde dag zit hij thuis nog 2x op de wc. Geen plasje weliswaar maar dat geeft niet. Toch 2x een kleine sticker en daar is hij blij mee. Hij plakt ze op op een vel papier waar papa een wc-tje op tekent met zijn naam er op. “Zo, die hangen we op de verwarming in de keuken en die is vast heel snel vol”. Volgende ochtend komen we uit bed. “Kom, gaan we even op de wc”. “Nee, dat wil ik niet!” “Oh, waarom niet?” “Daarom niet! Ik wil een luiler om!” “Luiers zijn voor kleine kindjes toch, voor baby’s zeg maar. Jij bent al een grote jongen toch?” “Nee ik ben een baby!” Oh. Ok. Ik laat het even.
Leuke onderbroekjes om zindelijkheid te trainen
Maar het blijft zo. Hij wil niet op de wc, niet op het potje. Stickers doen hem niets meer. Mmmm. Een paar weken later zijn we ineens in zijn “Cars-periode” belandt en ik zie Cars-shorts en hemdjes op internet. Ik heb altijd gezegd dat ik daar nooit aan zou beginnen, ik vind het eigenlijk vreselijk, die kleding met al die “hypes” er op maar goed, voor onderkleding… “Kom eens kijken! Zullen we die kopen? Dan doen we een echte onderbroek aan van Cars! En geen luier meer om.” “Jaaaa!” roept hij enthousiast, “Dat wil ik wel! Dan ben ik echt een grote jongen!”. Een dag later vraagt hij steeds of zijn Cars onderbroekjes er al zijn. Als de postbode ze aflevert kijkt hij er vol bewondering naar. “Mag ik die nu aan?” “Nee, mama moet ze eerst even wassen. Morgenochtend doen we er eentje aan. Lekker je joggingbroek er overheen en dan gaan we gewoon oefenen.” Hij is het er helemaal mee eens.
Lees ook: Fisher-Price plaspotje met muziekje
Nog niet zindelijk! Nog niet…
Volgende ochtend kom ik dus met een stapeltje kleding naar beneden lopen, 2 onderbroekjes en 2 joggingbroeken want het zal best heel snel fout gaan. Maar dat geeft niet, dan hebben we toch even geoefend. “Kom onze zoon, trekken we je Cars onderbroek aan” “Nee, dat wil ik niet!” Zelfde verhaal natuurlijk, waarom niet – daarom niet. “Nou, dan geef ik de onderbroekjes maar aan je vriendje Bauke, die zal ze wel heel mooi vinden” zeg ik zonder na te denken, ik weet zeker dat hij dat geen goed idee vindt. “Ja, ik ga die wel aan Bauke geven, die wil die wel aandoen” zegt hij zonder blikken of blozen. Dusssss…….
*Uitgelichte foto via Shutterstock
